شاید روزگاری که متوسط عمر 40-45 سال بود دعای "پیر شی " و " به پای هم پیر شین" یه جذابیتی داشت ولی امروزه رو نمیدونم fبخصوص تو مملکت گل و بلبل مون افراد از برآورده شدن همچین دعایی چه احساسی بهشون دس میده.من که هیچ پیر رضایتمندی ندیدم.
تا اونجا که فهمیمدم دولت فخیمه استرالیان موظف به ارایه خدمت جهت سلامت و رفاه اجتماعی تمام شهروندان بالای 65 سال خودشه و به همین دلیل هم به سختی مهاجر با سن بالا میگیره چون همین الانم شدیدا با مقوله مشکل تامین مالی این جریان درگیره و تلاش داره تا حد ممکن سرویسهاش رو محدود کنه و حتی در حال بررسی قانون" اوتانازی" هستن که یه کم سرشونو خلوت کنن .
ولی ایا ایحال اینجا در مقایسه با مملکت اس...بهشت سالمندانه .
خدمات به اونها در سطوح مختلف ارایه میشه . مثلابرای گروههای سلامت و سر پا کلی تخفیفات از کرایه تاکسی و سایر سرویسها تا قیمت غذا و حتی مواد مصرفی براشون در نظر میگیرن و برنامه های رفاهی و سرگرمی مثل گردش دسته جمعی ؛ کازینو و ... دارن.به اونایی که بیمارن و مشکل دارن خدمات در منزل به شکل تامین نیرو برای کمک به فامیل جهت نگه داری ازفرد بیمار وکمکهای تخصصی از ویزیت و دارو وانواع خدمات توانبخشی درمنزل ارایه میکنن.
خدمات به اصطلاح سطح پایین برای افراد دچار محدودیت کم به شکل مراکزنگه داری روزانه با سرویسهای کامل مراقبتی وبهداشتی درمانی برای افراد مسئله دارکه کسی رو در منزل ندارن وجود داره.
وپله بعدی افراد سالمند معلول و معیوب رو شامل میشه که نگهداریشون شبانه روزیه . حالا این فرد ممکنه شصتادتا بچه و نوه ونتیجه داشته باشه ولی دولت موظفه نگهداریش کنه اون فامیلا هم بسته به لطفشون میتونن دخالت داشته باشن یا نداشته باشن ولی اجباری وجود نداره .
نا به امارشون حدود سه هزار خانه سالمندان دارن و سیاست هم ایجاد حداکثر احساس رفاهه ؛ برای همین فرد میتونه وسایل خودش رو تا حد ممکن همراهش ببره و تمام فعالیتهای معمول رو اونجا هم انجام بده در این حد که مثلا یکی از مراقبین شون میگفت ما حتی در صورت نیاز امکان دریافت خدمات برای رفع نیاز جنسی رو هم فراهم میکنیم.
عین این شراط برای همه افراد معلول و عقب مانده هم وجود داره و اونا هم سرویسهای مشابهی دارن .
خلاصه که ، اینجا اگر شیر باشین و پیر بشین یه احتمالکی هست که شیر بمونین البته اگه اوضاع اقتصادی بذاره.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر