13- آدم

ازون روزایی بود که اخلاقم پریود شده بود حوصله هیچی نداشتم . بدون چک و چانه های معول فقط ویزیت می کردم . یه زن و مرد جوون و مرتب اومدن با قیافه های در هم وبدون هیچ تماس چشمی با هم ؛دختر نشست و شروع کرد شکایت از ضعف و سرگیجه و تهوع و به شکل تابلویی علائم تنشی و روحی بعد تو سوالام گفت 5 تا آرامبخش و دو سه تا قرص دیگه خوردم .گفتم خوب پس علائم عمومیت بخاطر مسمومیت خفیف داروییه .گفت میدونم روزی یکی باید بخورم ولی 5تا خوردم .رو خودم نیاوردم دوباره گف همیشه هم یدونه میخورم اگر خیلی عصبی باشم ولی امروز 5 تا خوردم بازم خودمو زدم کوچه علی چپ. معلوم بود دنبال آ تو میگرده تا سر درد و دلشو باز کنه ؛پسره هم خونسرد نشسته بود .گفتم برات یه سرم و یه ویتامین ب نوشتم تزریق کنی بهتر میشی .نا امید نگام کرد و پاشد از در که رفت بیرون دوباره برگشت پرسید که: چیزی گفتین؟ گفتم نه خیر, به سلامت.

نیم ساعت بعد صدای زار زدن بلند بلند وصحبت کردنش با تلفن از تو اطاق تزریق میومد که داش چوقولی همسرشو میکرد و از بی توجهیش و بد رفتاریش میگف وازین که میتونه بدون اون هم زندگی کنه.

 عمدا هم با بلندترین صدای ممکن میگف که توجه همه در اطاق انتظار و تزریقات جلب بشه میگف فوقمو میگیرم میرم هیت علمی میشم زندگیمو میکنم من اینو نمیخام.

 پسر همچنان خونسرد و بی خیال در اطاق انتظار بود . وقتی پا شدم برم دختر داش هق هق کنان با پنبه رو دستش از تزریقات بیرون میرفت و پسرم دم در به سیگارش پک میزد .چشممو از نگاه عصبانی دختر دزدیم و رفتم.

منم آدمم حق دارم گاهی حوصله مشکلات دیگرانو نداشته باشم . بخصوص وقتی درمان طبی نداره .