۱۳۸۸ خرداد ۲۸, پنجشنبه

24 - شکر

هر کدوم از آشنا ها که زنگ میزنن میکن خدا رو شکر که رفتین . ولی دلم اونجاس . تمام فریادهایی که نکشیدیم مثل یه بغض تو گلومه . یه نفر میگفت این حرکتها یکی از رندی های تاریخی ایرانیانه ولی اگه متوقف بشه نتیجه فاجعه برای ملته.

۲ نظر:

دلا گفت...

چرا بیست و دو خرداد نبودم که تولدت رو تبریک بگم!!! حیف شد! ببخشید :(

ناشناس گفت...

سلام آقای دکتر
امروز من هم می گم خوش به حالتون که رفتید.
امروز بعد از صحبتهای "آقا" همه با هم گریه کردیم و امید بسته ایم که خدا راه نجاتی میسر کند.
همه به فردا می اندیشیم . آیا فردا خواهیم توانست اقتدار را در میدان آزادی نشان دهیم ...
آیا راهی برای نجات هست؟
راشکی